W piśmiennictwie generalnie dopuszcza się żądanie zniesienia współwłasności przez wierzyciela współwłaściciela w toku postępowania egzekucyjnego, a jako podstawę legitymacji wierzyciela wskazuje się art. 887 § 1 w związku z art. 902 k.p.c. albo art. 912 § 1 k.p.c. samodzielnie lub w powiązaniu z art. 895 § 1 k.p.c. Możliwość zgłoszenia tego żądania jest niezależna od wcześniejszego przebiegu egzekucji i powstaje z mocy samego zajęcia na podstawie art. 886 w związku z art. 912 § 1 k.p.c.
Zajętym prawem, upoważniającym dłużnika do żądania zniesienia współwłasności (art. 912 § 1 k.p.c.), jest udział we własności. Zajęcie jest dokonywane przez właściwego komornika zgodnie z art. 895 § 1 k.p.c. Ponieważ z udziałem we współwłasności jest związane uprawnienie do żądania zniesienia współwłasności (art. 210 § 1 k.c.), także to uprawnienie staje się przedmiotem zajęcia.
Jako podstawa legitymacji wierzyciela jest wskazywany art. 887 § 1 k.p.c., który wprawdzie odnosi się do skutków zajęcia wynagrodzenia za pracę, jednak na podstawie odesłań zamieszczonych w art. 902 i 909 k.p.c. ma odpowiednie zastosowanie do skutków zajęcia innych wierzytelności oraz innych praw majątkowych. Zgodnie z art. 887 § 1 zdanie pierwsze k.p.c., z mocy samego zajęcia wierzyciel może wykonywać wszelkie prawa i roszczenia dłużnika. Wierzyciel nie wykonuje zatem własnego prawa podmiotowego, lecz realizuje uprawnienie przysługujące dłużnikowi.
